"ZEBYŚ CZŁOWIEKU NIE SCHAMAIŁ DO RESZTY..."...

"Człowiek"
Świat zamenyu i łeż
burzony oddechem fal.
Głębai wśród skał
niesiona ptasim trelem.
Orzywa przebiśnieg
pozbawiony płatkó
zakuty ew okowy
osamotnienia.

"My, dzieci XXi wieku"
My,
żyjący pod mrokiem gwiazd.
Wśród scieżek
opuszczonych przez anioły.
Uskrzydlone klucze
do nieznznych drzwi,
błądzące wśród mgieł.
Szczury,
w laboratoryjnej klatce
w wyścigu o nic.
Przeklęte maszyny
chcące tylko zysku.
Wrota do
następnych wieków
okupione nieneawiścią.

"1:08 30.07.03"
W samotności
popaść dno,
przy spojżeniu
własnych myśli.
Upojna wizja
zmary snów
wśród plusków
nocnych chmur.
Wspomnienie żywe
w skalnej puszczy,
poza zasięgiem słów.
Ostatnie życzenie
zapada się w
czerwony raj.

"Kobierce snu"
Zasypiam smutku pełna,
roztargniona nostalgi rodowodem
ukołysana dżwiękiem letniego deszczu
rozbijanego o wspomnienia.
Zaplątana wśród snów,
Ashanti, córa wiatru
zamknięta w mroku słów.